–स्वेता खड्का
मलाई मेरो जिन्दगीले केवल ३० दिनको मात्र साथ दिएर भगवानको प्यारो होला भनेर सपनामा पनि चिताएकी थिइनँ। मलाई मेरो जिन्दगीले किन यति धेरै कठोर परीक्षा लिएको होला ? यदि साँच्चै भगवान छ भने, मलाई भगवानसँग यही कुरा सोध्न मन लागेको छ–किन यति धेरै मलाई दुःख दिएको भनेर! मैले के नै विराएको थिए र ? यति धेरै भगवान मसंग किन क्रुर बनेको होला ? मलाई यसको जवाफ चाहिएको छ। भर्खरै मात्र हाम्रो घरजम हुन लागेको बेलामा मलाई मेरो श्रीमानसँग राम्ररी दुई दिन पनि बस्ने मौका नदिइकन रातारात मैले मेरो हजुरलाई अस्पताल लानु प¥यो ।
त्यो पनि नेपालबाट धेरै टाढा भारतको नयाँदिल्ली स्थित गंगाराम अस्पतालमा । विवाह भएको तेश्रो दिन नै हामी काठमाडौबाट दिल्ली गएका थियौ। नेपालमा भने विवाहको तेश्रो दिन श्री र स्वेता हनिमूनका लागि भारतको कश्मिर गएको खवर फैलिएको थियो । हामी हनिमूनका लागि कश्मिर गएका थिएनौ। मिडिया र श्रीहजुरका लाखौ–करोडौ शुभचिन्तकहरुलाई पीडा नहोस् भनेर त्यसप्रकारको समाचार प्रवाह गरेर हामी चुपचाप गंगाराम अस्पतालमा उपचार्थ पुगेका थियौ ।
अस्पतालमा पनि त्यहाँ हामीले बास्तविक परिचय लुकाएर बसेका थियौ । त्यसरी नगरिएमा श्रीहजुरको लाखौ–करोडौ शुभचिन्तकहरुको दिल्लीको अस्पतालमा नै भीड लाग्ने संभावित अवस्थाले नै हामीले त्यसो गर्नुपरेको थियो। यसो गर्नु र गराउनुमा मेरो कुनै ट्रीक थिएन । यो सवै श्रीहजुरकै चाहनामा भएको थियो । उहाँ कहिले पनि आफ्नो पीडाले शुभचिन्तकहरुमा थप पीडा दिन नचाहने प्रवृतिले नै उहाँले भनेजस्तै हामीले गरेका थियौ ।
(श्याम स्मृतव्दारा लिखित अमर नायकको संझना पुस्तकवाट साभार )
पुरै जान्नका लागि तलको लिंक हेर्नुस
https://youtu.be/wmsIx1bDY7k
